Η φορά του αέρα <<Μανόλης Κοττάκης>>

Οτι στη Ν.Δ. είναι «μία ωραία ατμόσφαιρα» δεν χρειάζεται να το πούμε. Το πράγμα φωνάζει από μακριά. Για να είμαστε μάλιστα ακριβείς, οι σχέσεις μεταξύ ορισμένων μελών του Υπουργικού Συμβουλίου είναι πολύ χειρότερες από όσο εμφανίζονται προς τα έξω. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. Αυτά συνηθίζονται στην Κεντροδεξιά σε περιόδους κρίσης σαν και αυτήν. Είναι κλασικά εικονογραφημένα. Το ζήτημα είναι πως η συμπολίτευση, απορροφημένη από την εσωστρέφεια και τον αυτισμό της, δεν κοιτάει τι γίνεται στο απέναντι μαγαζί.
Οι διαφορές που δίνουν οι δημοσκοπήσεις στο ΠΑΣΟΚ την κάνουν να πιστεύει ότι εκεί στη Χαριλάου Τρικούπη τα προβλήματα λιγοστεύουν. Δεν είναι έτσι. Λίγο να προσέξει κανείς τη «στρατηγική» που ακολουθεί ο Γιώργος Παπανδρέου, αυτή την εποχή, και θα διαπιστώσει ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Ο αρχηγός της αντιπολίτευσης ούτε είχε ούτε απέκτησε ούτε και θα αποκτήσει μόνιμη στρατηγική. «Καβαλάει», μονίμως, στο κύμα της δυσαρέσκειας ανάλογα με τη θεματολογία της εποχής και προσδοκά ότι η Ν.Δ. θα πέσει ως «ώριμο φρούτο». Αν βεβαίως οι υπουργοί συνεχίσουν να βγάζουν τα μάτια τους και ο Καραμανλής συνεχίσει να τους παρακολουθεί απαθής, αυτό μπορεί και να συμβεί. Μπορεί όμως και όχι.
Η Ιστορία δείχνει ότι για να γίνεις εξουσία πρέπει να λες και κάτι. Οχι να είσαι ο καθημερινός σχολιαστής της επικαιρότητας. Αυτή τη δουλειά την κάνουμε και εμείς οι δημοσιογράφοι. Τι κάνει ο Γιώργος τέσσερα χρόνια τώρα; Πάει όπου φυσάει ο άνεμος. Δεν έχει δική του πορεία, δεν διαθέτει (ακόμη) δική του ατζέντα. Το 2007 επένδυσε πολιτικά στο σκάνδαλο των ομολόγων.
Οχι μόνο δεν τον έβγαλε πουθενά αλλά έχασε και δύο μονάδες στις εκλογές. Τώρα κάνει κάτι παρεμφερές. Αγάπησε ξανά το μεγάλο κράτος, επειδή είναι της μόδας αυτές οι αγάπες. Ο άνθρωπος που διακήρυξε την αντίθεσή του στον κρατισμό, στο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ του 2005, τώρα ορκίζεται πίστη στο κράτος, επειδή λόγω της κρίσης άλλαξε το ρεύμα. Πιστεύει, επίσης, ότι ο αέρας του Ομπάμα μπορεί να «φουσκώσει» τα πανιά του ΠΑΣΟΚ για την εξουσία. Επενδύει, λοιπόν, και σε αυτόν λέγοντας στα ελληνικά «Yes, we can». Αυτή, κατά τη γνώμη μου, είναι μία επιδερμική προσέγγιση της πολιτικής και δεν βγάζει πουθενά. Αν δεν έχεις σταθερές θέσεις, αν τις αλλάζεις συνεχώς λόγω της περιρρέουσας ατμόσφαιρας και αν ακολουθείς τη φορά του αέρα (λόγω επικαιρότητας), τη στεριά που ονειρεύεσαι δεν τη βρίσκεις ποτέ. Διότι η «αύρα» του κρατισμού, του Ομπάμα, των σκανδάλων, μπορεί αύριο να ξεφουσκώσει. Και μαζί μ’ αυτήν και οι διαφορές στις δημοσκοπήσεις. Ο Γιώργος πιθανόν να μην το καταλαβαίνει αυτό. Η ηττοπαθής Ν.Δ., ίσως;