Εχουμε άραγε καλούς λόγους για να θυμόμαστε το 2008; Πέρα από την οικονομική κρίση, τα επεισόδια στους δρόμους της Αθήνας, πέρα από τον Εφραίμ και το Βατοπαίδι, τον κομιστή και το DVD, τον Κουκοδήμο, τον Δαϊλάκη και τον Τατούλη, υπάρχουν άραγε γεγονότα, μικρά ή μεγάλα, που θα μας αναγκάσουν να γυρίσουμε κάποια στιγμή πίσω τις σελίδες του ημερολογίου για να πούμε: «Να, αυτό συνέβη το διαβολεμένο 2008, τότε που…»; Χωρίς καμία αμφιβολία η χρονιά αφήνει πίσω της μια πικρή γεύση. Το 2007 άφησε πίσω του τα αποκαΐδια της Πάρνηθας και της Ηλείας. Το 2008 αφήνει πίσω του μια μαυρίλα. Τη μαυρίλα των ρασοφόρων που έκλεβαν, τη μαυρίλα των αναρχικών που έσπαγαν, τις «μαύρες σκέψεις» για τη δύσκολη χρονιά που έρχεται. Κι όμως! Αν προσπαθήσουμε λίγο περισσότερο, θα βρούμε μέσα στο 2008 πολλές φωτεινές στιγμές, θα ανακαλύψουμε πολλούς πρωταγωνιστές, οι οποίοι με το παράδειγμά τους μπορούν να ανοίγουν δρόμους για τη σκέψη μας.
- Το 2008 ξεχωρίζω τη Μαριέττα Γιαννάκου για το θάρρος της και για το σθένος της. Οχι μόνο για τη γενναιότητα με την οποία αντιμετώπισε την περιπέτεια της υγείας της, αλλά για το θάρρος της γενικώς. Να υποστηρίζει, δηλαδή, μια άποψη μέχρι τέλους, αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις. Λείπουν τέτοιοι άνθρωποι από τη χώρα. Ο πολιτικός στην Ελλάδα συνήθως κρύβεται στον πρώτο «επικοινωνιακό» πυροβολισμό. Σπανίως κολυμπά κόντρα στο ρεύμα. Η Γιαννάκου κολύμπησε κόντρα σε όλα. Στην αρχή για τις ιδέες της, μετά για την ίδια της τη ζωή. Ασυμβίβαστη και κέρδισε. Η πατρίδα χρειάζεται ανθρώπους σαν κι αυτήν που να πορεύονται χωρίς παρεκκλίσεις πάνω σ’ αυτό που ο Π. Κανελλόπουλος ονόμασε κάποτε «ίσια γραμμή».- Ξεχωρίζω επίσης τον πατέρα του νεαρού Αυστραλού ο οποίος δολοφονήθηκε το καλοκαίρι στη Μύκονο από μπράβους. Ο άνθρωπος αυτός είχε μέσα στην καρδιά του πολλή αγάπη για να χωρέσει μια Ελλάδα που του στέρησε το παιδί του. Το πιο συνηθισμένο συναίσθημα στους καιρούς μας είναι το μίσος. Εμείς στις οθόνες μας είδαμε όμως έναν άδολο άνθρωπο να μας μιλά, στη χειρότερη στιγμή της ζωής του, με λέξεις που έβγαζαν πόνο, συντριβή αλλά και καλοσύνη.
- Από το 2008 κρατώ επίσης τρία νέα πρόσωπα, που ανανέωσαν την πολιτική μας ζωή. Τους Γιώργο Παπακωνσταντίνου-Γιάννη Ραγκούση, που έβαλε στην πρώτη γραμμή ο Γιώργος Παπανδρέου, και τον Αλέξη Τσίπρα, δημιούργημα του Αλαβάνου. «Ανοιξε» κάπως η επετηρίδα.
- Κρατώ, τέλος, τη σθεναρή στάση Καραμανλή στα εθνικά θέματα. Κυρίως το βέτο του Βουκουρεστίου και τη συμφωνία για το ρωσικό αγωγό South Stream. Εξω (σε αντίθεση με μέσα) πήγε καλά.Η Λίνα Νικολακοπούλου είχε γράψει κάποτε ότι «Ελλάδα είναι το βλέμμα μου, ο τρόπος που κοιτάζω τον κόσμο». Θαρρώ πως το 2008 Ελλάδα ήταν το θάρρος της Μαριέττας, το καλοσυνάτο βλέμμα του Αυστραλού, το χαμόγελο του Τσίπρα, η τόλμη του Παπανδρέου, το «όχι» του Καραμανλή. Αυτά κρατάμε. Τα άλλα, τα γνωστά, τα πετάμε…
