Tο πιο ενδιαφέρον στοιχείο από όλες τις δημοσκοπήσεις των ημερών είναι εκείνο που καταγράφεται στην πιο πρόσφατη έρευνα, δηλαδή εκείνη της GPO. Καθώς όλο και περισσότεροι ψηφοφόροι συνειδητοποιούν πως τα εντεινόμενα προβλήματα μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο μέσα από τη συναίνεση των δύο μεγαλύτερων κομμάτων. Η τάση, ήδη ισχυρή στην προηγούμενη μέτρηση της GPO, έχει ενισχυθεί ακόμη περισσότερο μετά το πρόσφατο κύμα βίας και καταστροφών. Τούτο σε ώρες κρίσης και ανασφάλειας μόνο παράδοξο δεν είναι.
Οταν οι ψηφοφόροι καλούνται να επιλέξουν ποια κυβέρνηση εμπιστεύονται περισσότερο για την αντιμετώπιση της κρίσης (εισαγόμενης και μη), η πλειοψηφία επιλέγει κυβέρνηση συνεργασίας των δύο μεγαλύτερων κομμάτων. Να σημειωθεί ότι το ποσοστό αυτό αυξάνεται σταθερά και αποτελεί πλέον ισχυρότατη τάση. Η δεύτερη επιλογή, δηλαδή εκείνη μιας κυβέρνησης συνεργασίας ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ, που πριν από λίγο καιρό ήταν αρκετά ισχυρή, υποχωρεί ραγδαία. Τρίτη επιλογή εμφανίζεται η αυτοδυναμία της Ν.Δ. και τέταρτη η αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ.
Το εντυπωσιακό στο σημείο αυτό είναι ότι το κόμμα που προηγείται στις περισσότερες δημοσκοπήσεις με διαφορές περί το 5% περίπου (και με την αδιευκρίνιστη ψήφο να προσεγγίζει το 20%) το εμπιστεύεται μια μικρή μειοψηφία της κοινής γνώμης για να κυβερνήσει μόνο του! Αρα το ΠΑΣΟΚ, παρά το προβάδισμά του, έχει ένα σοβαρότατο έλλειμμα αξιοπιστίας.
Τούτο συνδέεται με την αίσθηση ότι οι προτάσεις του δεν είναι πειστικές, ότι είναι ανέτοιμο να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες και ότι ο Κώστας Καραμανλής πείθει πάντα περισσότερο ως ικανότερος πρωθυπουργός, σε όλες τις δημοσκοπήσεις που δεν καταφεύγουν στην αμφιλεγόμενη πλέον μέθοδο της «εκτίμησης ψήφου» (που κατανέμει στατιστικά τους αναποφάσιστους, σε ένα άκρως ρευστό τοπίο).
Είναι επίσης φανερό ότι η ραγδαία επιδείνωση της εικόνας του ΣΥΡΙΖΑ, λόγω της στάσης του στα επεισόδια, τον έχει απαξιώσει ως πιθανό «κυβερνητικό εταίρο». Και πάλι όλες οι δημοσκοπήσεις (με εξαίρεση όσες προβαίνουν σε «εκτίμηση ψήφου») δείχνουν κατακόρυφη πτώση του ΣΥΡΙΖΑ στην πρόθεση ψήφου, με το ΚΚΕ να τον έχει πλέον υπερκεράσει.
Ετσι, η πλειοψηφία των ψηφοφόρων, που εμπιστεύεται περισσότερο τα δύο μεγάλα κόμματα να κυβερνήσουν από κοινού, απορρίπτει μια «ιδεολογική» κυβέρνηση συνεργασίας με στίγμα τη στροφή σε μια αριστερή πολιτική. Προκρίνει, αντίθετα, κυβέρνηση συνεργασίας που να χαρακτηρίζεται από πραγματιστικές αντιλήψεις και συνθέσεις απόψεων. Με κεντρικό άξονα το μεσαίο χώρο και το μέτρο.
Αρα, σε μια περίοδο οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, η κοινή γνώμη απαιτεί να διαμορφωθούν συγκλίσεις στο πλαίσιο ενός «κεντρώου πραγματισμού». Αυτόν ζητά να τον εκφράσουν από κοινού τα δύο «κόμματα εξουσίας», μέσα από μια σύνθεση ιδεών και της εμπειρίας που διαθέτουν.
Παράλληλα, γίνεται φανερό πως η κοινή γνώμη συνειδητοποιεί ότι οι μετωπικές συγκρούσεις των δύο μεγάλων κομμάτων είναι αναντίστοιχες με τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει πλέον η χώρα. Οι πολίτες αντιλαμβάνονται πως οι συγκρούσεις αυτές είναι επιφανειακές, καθώς επί της πολιτικής ουσίας οι θέσεις τους δεν παρουσιάζουν αγεφύρωτες διαφορές.
Για την κοινή γνώμη, λοιπόν, η πόλωση, η τυφλή ασυνεννοησία και οι ιδεοληψίες είναι μια πολυτέλεια που δεν αντέχει ο τόπος. Με κεντρικό ζητούμενο πλέον τις συγκλίσεις στο χώρο του κεντρώου πραγματισμού.
Το εντυπωσιακό στο σημείο αυτό είναι ότι το κόμμα που προηγείται στις περισσότερες δημοσκοπήσεις με διαφορές περί το 5% περίπου (και με την αδιευκρίνιστη ψήφο να προσεγγίζει το 20%) το εμπιστεύεται μια μικρή μειοψηφία της κοινής γνώμης για να κυβερνήσει μόνο του! Αρα το ΠΑΣΟΚ, παρά το προβάδισμά του, έχει ένα σοβαρότατο έλλειμμα αξιοπιστίας.
Τούτο συνδέεται με την αίσθηση ότι οι προτάσεις του δεν είναι πειστικές, ότι είναι ανέτοιμο να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες και ότι ο Κώστας Καραμανλής πείθει πάντα περισσότερο ως ικανότερος πρωθυπουργός, σε όλες τις δημοσκοπήσεις που δεν καταφεύγουν στην αμφιλεγόμενη πλέον μέθοδο της «εκτίμησης ψήφου» (που κατανέμει στατιστικά τους αναποφάσιστους, σε ένα άκρως ρευστό τοπίο).
Είναι επίσης φανερό ότι η ραγδαία επιδείνωση της εικόνας του ΣΥΡΙΖΑ, λόγω της στάσης του στα επεισόδια, τον έχει απαξιώσει ως πιθανό «κυβερνητικό εταίρο». Και πάλι όλες οι δημοσκοπήσεις (με εξαίρεση όσες προβαίνουν σε «εκτίμηση ψήφου») δείχνουν κατακόρυφη πτώση του ΣΥΡΙΖΑ στην πρόθεση ψήφου, με το ΚΚΕ να τον έχει πλέον υπερκεράσει.
Ετσι, η πλειοψηφία των ψηφοφόρων, που εμπιστεύεται περισσότερο τα δύο μεγάλα κόμματα να κυβερνήσουν από κοινού, απορρίπτει μια «ιδεολογική» κυβέρνηση συνεργασίας με στίγμα τη στροφή σε μια αριστερή πολιτική. Προκρίνει, αντίθετα, κυβέρνηση συνεργασίας που να χαρακτηρίζεται από πραγματιστικές αντιλήψεις και συνθέσεις απόψεων. Με κεντρικό άξονα το μεσαίο χώρο και το μέτρο.
Αρα, σε μια περίοδο οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, η κοινή γνώμη απαιτεί να διαμορφωθούν συγκλίσεις στο πλαίσιο ενός «κεντρώου πραγματισμού». Αυτόν ζητά να τον εκφράσουν από κοινού τα δύο «κόμματα εξουσίας», μέσα από μια σύνθεση ιδεών και της εμπειρίας που διαθέτουν.
Παράλληλα, γίνεται φανερό πως η κοινή γνώμη συνειδητοποιεί ότι οι μετωπικές συγκρούσεις των δύο μεγάλων κομμάτων είναι αναντίστοιχες με τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει πλέον η χώρα. Οι πολίτες αντιλαμβάνονται πως οι συγκρούσεις αυτές είναι επιφανειακές, καθώς επί της πολιτικής ουσίας οι θέσεις τους δεν παρουσιάζουν αγεφύρωτες διαφορές.
Για την κοινή γνώμη, λοιπόν, η πόλωση, η τυφλή ασυνεννοησία και οι ιδεοληψίες είναι μια πολυτέλεια που δεν αντέχει ο τόπος. Με κεντρικό ζητούμενο πλέον τις συγκλίσεις στο χώρο του κεντρώου πραγματισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ