Κανείς δεν βγαίνει κερδισμένος <<Γιάννης Λούλης>>

Η κρίση που ξέσπασε με αφορμή το θάνατο μαθητή, από παράλογο πυροβολισμό αστυνομικού και τις φοβερές καταστροφές που ακολούθησαν, έχει αφήσει παντού τραύματα. Κυρίως έχει αναστατώσει τη ζωή του μέσου πολίτη, προκαλώντας μεγάλη ανασφάλεια. Με δεδομένη την ανασφάλεια αυτή, η πλειοψηφία των πολιτών αντιδρά ώριμα. Τούτο άλλωστε είναι το μόνο παρήγορο σημείο των καιρών. Ετσι οι πολίτες δεν γενικεύουν ζητώντας σκληρότερη στάση της Αστυνομίας απέναντι σε κάθε διαδήλωση. Απαιτούν όμως, με συντριπτικές πλειοψηφίες, σκληρότερη στάση απέναντι σε διαδηλωτές που καταφεύγουν στη βία και τις καταστροφές.

Φυσικά η κυβέρνηση τραυματίστηκε από την κρίση λόγω επιχειρησιακών χειρισμών των οποίων την αποτελεσματικότητα αμφισβητεί η κοινωνία. Προφανώς δεν έχει καμία ευθύνη για το σπινθήρα που προκάλεσε την έκρηξη μέσα από την άφρονα αντίδραση ενός μεμονωμένου αστυνομικού. Ομως χρεώνεται από την κοινή γνώμη μέρος των ευθυνών για το διαχρονικό μη εκσυγχρονισμό της Αστυνομίας. Χρεώνεται επίσης (δικαίως ή αδίκως) την πρώτη φάση της διαχείρισης των επεισοδίων, όταν επελέγη η Αστυνομία να αντιδράσει «αμυντικά» μπροστά στη λαίλαπα των καταστροφών. Ενώ είναι αναπάντητο το ερώτημα γιατί δεν επελέγη από την αρχή η αντίδραση της δεύτερης φάσης, όταν περιορίστηκαν οι καταστροφές με περισσότερη αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα. Χωρίς μάλιστα ακρότητες.

Το μεγαλύτερο πλήγμα υπέστη η εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ. Τα όσα είπε η κυρία Παπαρήγα είχαν απήχηση στην κοινή γνώμη, διότι αυτή δικαιολογημένα διαμόρφωσε την αίσθηση ότι η διττή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θωπεύει ακραίες ομάδες, ενώ ανεύθυνα ρίχνει λάδι στη φωτιά (όπως με τις προτροπές για την κατάληψη σχολείων). Το μίγμα ακραίων θέσεων και ανευθυνότητας στο όνομα μιας άφρονος «επαναστατικής γυμναστικής» έχει πλήξει στρατηγικά τον ΣΥΡΙΖΑ. Οσον αφορά την αξιωματική αντιπολίτευση, ήταν όντως προσεκτική, όμως έχασε μια σπουδαία ευκαιρία η ηγεσία της να χτίσει την «πρωθυπουργική» της αξιοπιστία, μένοντας μακριά από πολιτικαντισμούς. Το αίτημα για πρόωρες εκλογές ήταν τελείως εκτός κλίματος. Γενικά πάντως ο χώρος της πολιτικής αποδείχθηκε κατώτερος των περιστάσεων, καθώς, βασικά με ευθύνη της αντιπολίτευσης, δεν διαμορφώθηκε το αναγκαίο συναινετικό πλαίσιο.

Ειδικά η ιδιωτική τηλεόραση είχε επίσης την ευκαιρία να αποκαταστήσει τη χαμένη της αξιοπιστία. Η ευκαιρία χάθηκε. Οπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, δύο στους τρεις πολίτες εκφράζουν αποδοκιμασία για το πώς κάλυψε τα γεγονότα. Τούτο δεν είναι παράδοξο. Διότι η μεγάλη πλειοψηφία των λεγόμενων «σχολιαστών», συνεπικουρούμενων και από κάποιους παρουσιαστές ειδήσεων που έχουν επίσης μετατραπεί σε σχολιαστές (αποτελώντας ελληνική ευρεσιτεχνία), έδωσε ρεσιτάλ υπερβολών, μελοδραματισμού, καταγγελτικής λαγνείας και απουσίας στοιχειώδους ισορροπημένης ενημέρωσης.Η συγκρουσιακή διάθεση στον κομματικό χώρο και οι υψηλοί τόνοι των ΜΜΕ δεν βοήθησαν στο να καταλαγιάσουν τα πνεύματα. Ούτε οι κοινωνικοί φορείς έδειξαν την αναγκαία αυτοσυγκράτηση σε ώρες που οι πάντες επιβαλλόταν να ρίξουν τους τόνους. Ως κερασάκι στην τούρτα, ο δικηγόρος που ανέλαβε τον κατηγορούμενο έκανε επίδειξη αμετροέπειας. (Ενώ τα κανάλια που τον κατήγγειλαν επί χρόνια τον θώπευαν ως προνομιακό προσκεκλημένο). Τέλος, αρκετοί μαθητές, ύστερα από αρχικά κατανοητές αντιδράσεις, έχουν ήδη χάσει το μέτρο, καθώς ο «χαβαλές» μετατρέπεται σε δήθεν βαρυσήμαντη διαμαρτυρία επί παντός επιστητού.

Ολα αυτά προφανώς σηματοδοτούν μια βαθύτερη κρίση, όπου κανείς δεν είναι αμέτοχος. Οπου όλοι χάνουν. Και κυρίως η χώρα.