Oταν μια κοινωνική έκρηξη προκαλείται από ένα τυχαίο γεγονός -όπως ο πυροβολισμός ενός αστυνομικού- και όχι από τις πρωτοβουλίες πολιτικών δυνάμεων αντίπαλων προς την κυβέρνηση της χώρας, αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να προβληματίζει την αντιπολίτευση. Οχι να ζητεί εκλογές.Ανάποδα: Οταν ο κόσμος δεν βγαίνει στους δρόμους τη στιγμή που περνούν δύσκολες μεταρρυθμίσεις όπως το ασφαλιστικό, ο ΟΤΕ, η Ολυμπιακή, τα λιμάνια και τα κολέγια και βγαίνει όταν όλα αυτά τα δύσκολα μέτωπα έχουν κλείσει (άρα ο κίνδυνος έχει περάσει), αυτό θα έπρεπε να προβληματίζει την κυβέρνηση. Κάτι της διαφεύγει. Δυστυχώς, δεν συνέβη τίποτα από τα δύο. Αν κρίνουμε, μάλιστα, από το ύφος της χθεσινής κομματικής αντιδικίας στη Βουλή, τότε ένα είναι βέβαιο: Οι πολιτικές μας δυνάμεις, έξι μέρες τώρα, δεν έχουν καταλάβει τίποτε από τις δραματικές αλλαγές που έχουν επέλθει στην ελληνική κοινωνία. Είναι μακριά νυχτωμένες. Η αντιπολίτευση νομίζει ότι επειδή οι πιτσιρικάδες βγήκαν στους δρόμους τώρα, τα έχουν μόνο με την κυβέρνηση. Γι’ αυτό και έχει πάρει υποκριτικά το σοβαρό της ύφος και δεν μιλάει. Νομίζει πως χαμένη από την εξέλιξη θα είναι μόνο η Ν.Δ. Λάθος, τραγικό λάθος. Η νεολαία «τα έχει» με το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του κι αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι μέχρι τώρα δεν κατάφερε να την καπελώσει κανένα κόμμα. Ούτε καν ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα και του Αλαβάνου. Αν προσέξουμε μάλιστα καλά, θα δούμε ότι η νεολαία τα βάζει με κτίρια που εκπροσωπούν στα μάτια της «μισητούς» θεσμούς: αστυνομικά τμήματα, τράπεζες, πολυεθνικές, παρ’ ολίγον το κτίριο της Βουλής. Οχι με πρόσωπα. Εμείς, που έχουμε ανοίξει τα μικρόφωνα του City, τους ακούμε: Δεν θέλουν να τους λέμε τίποτε «για τα κόμματα», τίποτε για «τους πολιτικούς». Αν πιστεύει λοιπόν η αντιπολίτευση ότι θα έχει κέρδη από μια τέτοια κινητοποίηση, της οποίας υπήρξε ουραγός, φοβάμαι ότι κάνει λάθος. Μεγάλο λάθος.Στην κυβέρνηση πάλι «κοιμούνται» τον ύπνο του δικαίου: Πέρα από τους επαγγελματίες μισθοφόρους της βίας, που χτύπησαν το κέντρο της Αθήνας, η Ν.Δ. έχει να αντιμετωπίσει και ένα ασύντακτο κύμα οργής, αυτό που από τις 19 Νοεμβρίου προσδιορίζαμε ως «ακαθόριστο βοή» (και δεν μας πίστευε κανείς). Η κυβέρνηση Καραμανλή προχώρησε σε μεταρρυθμίσεις ουσίας χωρίς ν’ ανοίξει μύτη. Χωρίς καμία σύγκρουση. Αν το 1993 η Αθήνα «κάηκε» για τον ΟΤΕ και έπεσε η κυβέρνηση, το 2008 δεν συνέβη τίποτε από αυτά. Αγνόησε όμως κάτι η Ν.Δ.: αντί να την πάθει από τους οργανωμένους (τα βολεμένα συνδικάτα), την έπαθε από τους ατάκτους. Και την έπαθε όχι εξαιτίας της πολιτικής της αλλά εξαιτίας της ανήθικης συμπεριφοράς ορισμένων υπουργών της. Ολα τα παραπάνω είναι οι νέοι κανόνες ενός νέου σκηνικού. Οποιος ηγέτης θέλει να επιβιώσει μέσα σ’ αυτό, πρέπει να το μελετήσει με προσοχή. Οι κλασικές προσεγγίσεις μπήκαν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Ολα πρέπει να τα ξαναδούμε από την αρχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ