Η καταστροφή έρχεται << Ανδρέας Ανδριανόπουλος >>

Δεν μου αρέσει να γίνομαι μάντης κακών. Και είχα αποφασίσει μετά τη βλακώδη κοινή αντίληψη πως ήταν δήθεν η ελεύθερη αγορά υπεύθυνη για την οικονομική κρίση, κυρίως στην Αμερική, να μην επανέλθω στο θέμα των εξελίξεων στην οικονομία. Οι πολιτικές επιλογές όμως των κυβερνώντων, εδώ και στο εξωτερικό, δεν μου επιτρέπουν να αδιαφορήσω. Διότι βαδίζουμε συνειδητά προς τον γκρεμό.
Η επιμονή των κυβερνήσεων «να πάρουν μέτρα», που πρακτικά σημαίνει δαπάνες και λήστευση των φορολογουμένων, είναι προφανές για όσους έχουν μάτια και βλέπουν πως διογκώνει τα προβλήματα και βαθαίνει τα αδιέξοδα. Μια απλή παρατήρηση φτάνει. Τους τελευταίους τέσσερις μήνες οι κυβερνήσεις έχουν βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη και μοιράζουν χρήματα στην οικονομία. Παραβιάζοντας την αυτονομία των αγορών και επαναφέροντας ουσιαστικά τον αποδεδειγμένα αποτυχημένο κρατικό παρεμβατισμό. Πουθενά, όμως, δεν έχει εκτονωθεί η κρίση. Αντίθετα, διογκώνεται.
Η κρίση, υποστηρίζουν αυτοί που καταλαβαίνουν –τρεις κάτοχοι Νόμπελ ανάμεσά τους–, δεν λύνεται με συνταγές άμεσης δράσης. Απαιτεί μεταρρυθμίσεις που απομακρύνουν τα εμπόδια στη λειτουργία των αγορών, ενθαρρύνουν το ξεκίνημα νέων επιχειρήσεων με λίγη γραφειοκρατία και προοπτικές κέρδους, χαμηλώνουν και σταθεροποιούν τους φόρους, περιορίζουν το δημόσιο τομέα. Ο Κεϋνσιανισμός έχει αποδειχθεί στην πράξη αδιέξοδος και αναποτελεσματικός. Για χρόνια μάλιστα ολόκληρα και σε όλες τις οικονομίες της Γης. Ακόμη και το New Deal, όπως έχει σημειώσει ο Milton Friedman, καθυστέρησε αντί να βοηθήσει την έξοδο από την κρίση του ‘30. Οπως τόνισε πρόσφατα ο καθηγητής του Χάρβαρντ, Ρόμπερτ Μπάρο: «Επειδή βρισκόμαστε σε κρίση δεν σημαίνει πως πρέπει να ξεχάσουμε όσα έχουμε μάθει για τη λειτουργία της οικονομίας από το 1936 και δώθε»!

*Δ/ντής Ινστιτούτου Διπλωματίας, Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδας.