Αν θελήσει να δει κανείς εκείνο που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν «ευρύτερη εικόνα» είναι σαφές ότι θα πρέπει να αναζητήσουμε τους κύριους παράγοντες που θα κρίνουν την έκβαση των ευρωεκλογών. Η «ευρύτερη εικόνα» προσδιορίζεται από τρεις παράγοντες. Αυτοί δεν λειτουργούν ανεξάρτητα. Συνδέονται. Και η ισορροπία τους θα κρίνει το αποτέλεσμα.
Ο πρώτος παράγοντας αφορά την έκταση της ψήφου διαμαρτυρίας που εκφράζει άλλωστε (όπως αναλύσαμε την περασμένη Κυριακή) και το εκκολαφθέν (ήδη από την πρώτη θητεία αυτής της κυβέρνησης) «ρεύμα διαμαρτυρίας». Το ρεύμα αυτό είναι λογικό να «απελευθερωθεί» πιο έντονα σε μια εκλογική μάχη που δεν κρίνει το ποιος θα κυβερνήσει, αλλά προσφέρεται για «διαμαρτυρία». Η ψήφος διαμαρτυρίας απειλεί κυρίως κυβερνώντα κόμματα. Ομως στην περίπτωση αυτή, πιθανότατα, ίσως εκδηλωθεί και κατά του δικομματισμού συνολικά.
Αν το ΠΑΣΟΚ είχε καλύτερη εικόνα θα μπορούσε να έχει μεγάλο όφελος προσελκύοντας την ψήφο διαμαρτυρίας. Ομως έχει προβληματική εικόνα. Το πρόσφατο παρελθόν του το βαραίνει, καθώς δεν είναι επαρκώς «νέο προϊόν». Συντριπτικά ποσοστά ψηφοφόρων το θεωρούν ανέτοιμο να κυβερνήσει. Η ηγεσία του (αν και συμπαθής) έχει αδύναμη εικόνα. Αρα και το ΠΑΣΟΚ – πέραν του κυβερνώντος κόμματος – προσφέρεται ως στόχος διαμαρτυρίας. Την ίδια ώρα, τα μικρότερα κόμματα, άκοπα, θα εισπράξουν τμήμα της διαμαρτυρίας. Χωρίς όμως πραγματική δυναμική. Το ΚΚΕ ασφαλώς ξεχωρίζει ως πιο συγκροτημένο με σοβαρό πολιτικό λόγο. Ομως η ιδεολογική του «καθαρότητα» αποτελεί ταυτόχρονα δύναμη αλλά και αδυναμία.
Ο δεύτερος παράγοντας που υπεισέρχεται στη μάχη των δύο «μεγάλων» είναι οι εικόνες των ηγεσιών τους. Εδώ πλεονεκτεί η Ν.Δ. Η εικόνα της ηγεσίας της είναι το κεντρικό ανάχωμα στην τάση για «αντικυβερνητική διαμαρτυρία». Ενώ αποτελεί πλεονέκτημα αιχμής στη σύγκριση με το ΠΑΣΟΚ. Το ανάχωμα αυτό θα λειτουργήσει, ως ένα βαθμό, σε de facto «εκλογές διαμαρτυρίας». Ποιος θα είναι ο βαθμός αυτός; Αγνωστο. Καθώς τον Ιούνιο οι ψηφοφόροι, σε τελική ανάλυση, δεν επιλέγουν τον πρωθυπουργό που θα διαχειριστεί τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης.
Ο τρίτος παράγοντας αφορά την αποχή και ως συνειδητή επιλογή διαμαρτυρίας, αλλά και ως εντεινόμενη αποστασιοποίηση από την πολιτική. Ποιον θα τραυματίσει περισσότερο η αποχή; Ούτε αυτό είναι σαφές, αν και η τάση είναι να πληγεί περισσότερο το κυβερνών κόμμα, του οποίου η συσπείρωση είναι μειωμένη. Ομως κάθε εκτίμηση είναι και πάλι παρακινδυνευμένη. Ενώ στο παρόν ακραία ρευστό σκηνικό είναι κραυγαλέα αναξιόπιστες οι δημοσκοπήσεις εκείνες που επιχειρούν «εκτίμηση» ψήφου, αντί απλώς να καταγράφουν τις υπάρχουσες (και εξαιρετικά εύθραυστες) τάσεις.
Οι παραπάνω τρεις παράγοντες οριοθετούν το πλαίσιο της εκλογικής μάχης. Πόσο όμως μας «φωτίζουν» για την εκτίμηση της έκβασης της μάχης αυτής; Περιορισμένα. Δεν είναι απλώς ότι το τελευταίο εικοσιτετράωρο μπορεί να αποδειχθεί καθοριστικό, όπως συνέβη το 1994. Είναι ότι από μόνοι τους οι παραπάνω παράγοντες περικλείουν ένας προς έναν αναπάντητα ερωτήματα. Αυτά τα ερωτήματα γίνονται ακόμη πιο έντονα όταν επιχειρούμε να εκτιμήσουμε ποιος από τους τρεις παράγοντες θα αποδειχθεί πιο ισχυρός, επηρεάζοντας τους άλλους. Δυσκολεύοντας έτσι αφάνταστα την πρόβλεψη για το πού εντέλει θα ισορροπήσει η «ευρύτερη εικόνα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ