Εχουμε από καιρό εκτιμήσει πως τα σκάνδαλα μπορεί να αποτελούν αγαπημένο υλικό για τα δελτία της ιδιωτικής τηλεόρασης, όμως δεν είναι πρωταρχικά για την κοινή γνώμη. Τούτο επιβεβαιώνεται απ’ όλες τις δημοσκοπήσεις. Κυρίαρχο ζήτημα για τους ψηφοφόρους είναι η οικονομία, η ακρίβεια, το βιοτικό επίπεδο των πολιτών, ειδικά σε εποχές διεθνούς κρίσης. Η ανεργία, η Παιδεία και η Υγεία απασχολούν πολύ περισσότερο από τα θέματα διαφθοράς. Ενώ επίσης και στο πεδίο της διαφθοράς προέχει για τους ψηφοφόρους η «διαφθορά της καθημερινότητας» και όχι η «διαφθορά μεγάλης κλίμακας».Αν επισημαίνονται όλα αυτά δεν είναι για να υποτιμηθούν σκάνδαλα τύπου Siemens, που προκαλούν πρόσθετα τραύματα στο χώρο της πολιτικής. Αλλά για να τεθούν σε ρεαλιστική βάση οι επιπτώσεις ενός σκανδάλου που δεν προκαλεί σοκ στην κοινή γνώμη. Ενα λοιπόν είναι βέβαιο: Το πεδίο που θα κρίνει την «πολιτική μάχη» είναι η οικονομία.
Στο πεδίο αυτό, η κυβέρνηση ασφαλώς αντιμετωπίζει απειλές. Διαθέτει όμως και όπλα. Η απειλή προέρχεται από την ίδια την οικονομική κρίση και τη διαχείρισή της. Οποιαδήποτε κυβέρνηση, σε αντίστοιχες περιπτώσεις, υφίσταται φθορά. Ακόμη και εάν η κοινή γνώμη δεν τη χρεώνει πρωταρχικά για το πρόβλημα. Κρίσιμοι παράγοντες θα αποδειχθούν η χρονική διάρκεια της κρίσης και το κατά πόσον η κοινή γνώμη πιστεύει πως γίνονται συγκροτημένες προσπάθειες για να ελεγχθεί η κρίση ή εάν πιστεύει ότι έχει χαθεί ο έλεγχος. Η κυβέρνηση όμως διαθέτει και δύο όπλα: την ισχυρή εικόνα του πρωθυπουργού και το «νόμο της σύγκρισης» με την αξιωματική αντιπολίτευση. Σε ώρες δύσκολες, η κοινή γνώμη στρέφεται κυρίως σε ηγετικά πολιτικά πρόσωπα που μπορεί να εμπιστευθεί, πολύ περισσότερο απ’ ό,τι σε κομματικά σύνολα. Το ότι υπάρχει υπεροχή Καραμανλή στα οικονομικά έναντι του Παπανδρέου με μια διαφορά 16 ποσοστιαίων μονάδων (δημοσκόπηση GPO) είναι κομβικό στην «πολιτική μάχη» της οικονομίας. Σε αυτό ας προστεθούν οι αρνητικές εντυπώσεις της κοινής γνώμης για τη δεύτερη θητεία Σημίτη, αλλά και η αδυναμία του ΠΑΣΟΚ να «χτίσει» μια εναλλακτική οικονομική πρόταση από το 2004 και μετά.
Αυτό το τελευταίο σημείο έχει μεγάλη στρατηγική σημασία. Επί ηγεσίας Γιώργου Παπανδρέου, το ΠΑΣΟΚ παραμέλησε το «οικονομικό του προφίλ». Ειδικά την περίοδο 2004 - 2007, το κέντρο βάρους του ΠΑΣΟΚ έπεσε στη σκανδαλολογία και κυρίως στο θέμα των ομολόγων. Ομως, με τη διαχρονικά βεβαρημένη εικόνα του στο πεδίο της διαφθοράς, το ΠΑΣΟΚ δεν κέρδισε τίποτα πολιτικά. Αντίθετα, έχασε έδαφος αδυνατώντας να παρουσιάσει μια συγκροτημένη εναλλακτική πρόταση στα οικονομικά και έτσι να πείσει «κυβερνητικά». Η αδυναμία αυτή, ειδικά στη σημερινή συγκυρία, αποδεικνύεται ένα ολέθριο στρατηγικό λάθος.
Αρα η κυβέρνηση δίνει την «πολιτική μάχη της οικονομίας» χωρίς να απειλείται από το ΠΑΣΟΚ, καθώς ο Γιώργος Παπανδρέου δεν πείθει πως μπορεί καλύτερα να διαχειρισθεί την κρίση. Σημαίνει όμως κάτι τέτοιο ότι η κυβέρνηση δεν αντιμετωπίζει απειλές; Ασφαλώς όχι. Απλώς η απειλή βρίσκεται αλλού: στην αγωνία, απαισιοδοξία και δυσφορία τμήματος της κοινής γνώμης για τις οικονομικές δυσκολίες. Αυτοί οι ψηφοφόροι «ψάχνονται». Καθώς κινούνται εκτός των πλαισίων του δικομματισμού. Χωρίς όμως και να πείθονται από τα μικρότερα κόμματα.
Στο πεδίο αυτό, η κυβέρνηση ασφαλώς αντιμετωπίζει απειλές. Διαθέτει όμως και όπλα. Η απειλή προέρχεται από την ίδια την οικονομική κρίση και τη διαχείρισή της. Οποιαδήποτε κυβέρνηση, σε αντίστοιχες περιπτώσεις, υφίσταται φθορά. Ακόμη και εάν η κοινή γνώμη δεν τη χρεώνει πρωταρχικά για το πρόβλημα. Κρίσιμοι παράγοντες θα αποδειχθούν η χρονική διάρκεια της κρίσης και το κατά πόσον η κοινή γνώμη πιστεύει πως γίνονται συγκροτημένες προσπάθειες για να ελεγχθεί η κρίση ή εάν πιστεύει ότι έχει χαθεί ο έλεγχος. Η κυβέρνηση όμως διαθέτει και δύο όπλα: την ισχυρή εικόνα του πρωθυπουργού και το «νόμο της σύγκρισης» με την αξιωματική αντιπολίτευση. Σε ώρες δύσκολες, η κοινή γνώμη στρέφεται κυρίως σε ηγετικά πολιτικά πρόσωπα που μπορεί να εμπιστευθεί, πολύ περισσότερο απ’ ό,τι σε κομματικά σύνολα. Το ότι υπάρχει υπεροχή Καραμανλή στα οικονομικά έναντι του Παπανδρέου με μια διαφορά 16 ποσοστιαίων μονάδων (δημοσκόπηση GPO) είναι κομβικό στην «πολιτική μάχη» της οικονομίας. Σε αυτό ας προστεθούν οι αρνητικές εντυπώσεις της κοινής γνώμης για τη δεύτερη θητεία Σημίτη, αλλά και η αδυναμία του ΠΑΣΟΚ να «χτίσει» μια εναλλακτική οικονομική πρόταση από το 2004 και μετά.
Αυτό το τελευταίο σημείο έχει μεγάλη στρατηγική σημασία. Επί ηγεσίας Γιώργου Παπανδρέου, το ΠΑΣΟΚ παραμέλησε το «οικονομικό του προφίλ». Ειδικά την περίοδο 2004 - 2007, το κέντρο βάρους του ΠΑΣΟΚ έπεσε στη σκανδαλολογία και κυρίως στο θέμα των ομολόγων. Ομως, με τη διαχρονικά βεβαρημένη εικόνα του στο πεδίο της διαφθοράς, το ΠΑΣΟΚ δεν κέρδισε τίποτα πολιτικά. Αντίθετα, έχασε έδαφος αδυνατώντας να παρουσιάσει μια συγκροτημένη εναλλακτική πρόταση στα οικονομικά και έτσι να πείσει «κυβερνητικά». Η αδυναμία αυτή, ειδικά στη σημερινή συγκυρία, αποδεικνύεται ένα ολέθριο στρατηγικό λάθος.
Αρα η κυβέρνηση δίνει την «πολιτική μάχη της οικονομίας» χωρίς να απειλείται από το ΠΑΣΟΚ, καθώς ο Γιώργος Παπανδρέου δεν πείθει πως μπορεί καλύτερα να διαχειρισθεί την κρίση. Σημαίνει όμως κάτι τέτοιο ότι η κυβέρνηση δεν αντιμετωπίζει απειλές; Ασφαλώς όχι. Απλώς η απειλή βρίσκεται αλλού: στην αγωνία, απαισιοδοξία και δυσφορία τμήματος της κοινής γνώμης για τις οικονομικές δυσκολίες. Αυτοί οι ψηφοφόροι «ψάχνονται». Καθώς κινούνται εκτός των πλαισίων του δικομματισμού. Χωρίς όμως και να πείθονται από τα μικρότερα κόμματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ