Η Βάρκιζα του Πέτρου << Μανόλης Κοττάκης >>

Αν ο Πέτρος Τατούλης ήταν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης σήμερα θα επέχαιρε ότι πέτυχε «δύο στα δύο». Σημάδεψε με την κριτική του τον Γιώργο Βουλγαράκη και τη σύζυγο του υπουργού Επικρατείας Θόδωρου Ρουσόπουλου και οι εξελίξεις τον δικαίωσαν. Ο Πέτρος όμως δεν είναι ΠΑΣΟΚ. Είναι βουλευτής της κυβερνητικής παράταξης. Υποπτεύομαι λοιπόν ότι το τελευταίο διάστημα συνειδητοποιεί και ο ίδιος ότι ενώ η επικοινωνιακή του στρατηγική ήταν άριστη, η προσωπική του στρατηγική αποδεικνύεται αδιέξοδη. Δρόμος δίχως τέλος. Τα περιθώρια ελιγμών στενεύουν. Οσο υπήρχε η αίσθηση ότι ο δικομματισμός «τρίζει», για «αιρετικούς» σαν τον Πέτρο υπήρχε έξοδος κινδύνου από το μαντρί: η ίδρυση ενός νέου κόμματος. Τώρα όμως τα πράγματα αλλάζουν. Σφίγγουν τα λουριά. Οι δημοσκοπήσεις εδραίωσαν τον Παπανδρέου στην καρέκλα του και όσοι τον «έθαβαν» νυχθημερόν στη Βαλαωρίτου τώρα αραιώνουν από τις διακομματικές παρέες προβληματισμού για το μέλλον του συστήματος και σιωπούν. Αν ο φιλελεύθερος βουλευτής Αρκαδίας επιθυμεί να παραμείνει στο πολιτικό παιχνίδι οφείλει ο ίδιος να επαναπροσδιορίσει τα όρια του αντάρτικου.? Να μπει ξανά στην κυβέρνηση είναι μάλλον δύσκολο. Θα ξεσηκώνονταν όλοι οι «νομοταγείς» βουλευτές για την αδικία. Το είδος της κριτικής που άσκησε, αλλά κυρίως η έντασή της, δεν αφήνουν περιθώρια στον πρωθυπουργό.? Να πάει σε άλλο κόμμα (ΛΑΟΣ, λ.χ.) είναι εύκολο, αλλά πέρα από την κοινή τους αρκαδική καταγωγή τι σχέση έχει ο φιλελεύθερος Τατούλης με το νεοσυντηρητικό Καρατζαφέρη; Είναι η μέρα με τη νύχτα. Δύο λύσεις απομένουν λοιπόν: ή μένει στη Ν.Δ. και δίνει ξανά τη μάχη του σταυρού στην Αρκαδία ή πάει στο ΠΑΣΟΚ. Το δεύτερο το βλέπω δύσκολο. Το πρώτο προϋποθέτει συνολικά επανεξέταση της στάσης του. Η Ν.Δ. θα κερδίσει και πάλι δύο έδρες στην Αρκαδία, αν και οι δύο βουλευτές της κάνουν συμπολίτευση. Οχι ο ένας μόνον. Η ώρα της αλήθειας για το φίλο Πέτρο πλησιάζει, λοιπόν. Στους μήνες που έφυγαν ο Τατούλης έδειξε ότι αποτελεί μια χρήσιμη φωνή για τη Ν.Δ. Θα μπορούσε να αποτελέσει μελλοντικά και έναν «πόλο διαφορετικότητας» μέσα στην παράταξη. Ωστόσο δεν πρέπει να παραγνωρίζει ότι η στρατηγική της πρόκλησης έχει όρια και το αντάρτικο ημερομηνία λήξεως. Στις δύσκολες μέρες που έρχονται το να αντιπολιτεύεται συνεχώς την παράταξή του είναι μια τακτική, δεν είναι όμως λύση. Ούτε για τον ίδιο ούτε για τη Ν.Δ. Μπορεί να έχει τα δίκια του γιατί κάποιοι τον περιφρόνησαν, ωστόσο πολιτική μόνο με συναισθήματα δεν γίνεται. Πλησιάζει λοιπόν η ώρα που ο χρήσιμος Πέτρος πρέπει να κάνει τη δική του συμφωνία της Βάρκιζας. Μπορεί βεβαίως να επιλέξει και το βουνό. Η Βουλή και η πολιτική, όμως, είναι στην Αθήνα. Οχι εκεί.