Μόνο μία λέξη <<Μανόλης Κοττάκης>>

Τι είναι άραγε η πατρίδα μας; Αν αφήσουμε λίγο στην άκρη τον αιώνιο εθνικό εγωισμό μας -ότι δήθεν είμαστε ο ομφαλός της Γης- και βγούμε λίγο παραέξω, θα διαπιστώσουμε το απλό: Ενα κομμάτι γης σε μια προνομιακή γωνιά του πλανήτη είμαστε. Βαριά βιομηχανία, παρεκτός από τον τουρισμό και τη ναυτιλία μας, δεν έχουμε. Φυσικό πλούτο ελάχιστο. Αν θέλουμε, λοιπόν, να είμαστε παρόντες στο νέο κόσμο που οικοδομείται, πρέπει να ξανοιχτούμε και να αναζητήσουμε, χωρίς τους παλαιούς δογματισμούς, νέες συμμαχίες. Μπορεί να είμαστε μικροί σε έκταση, αλλά το μαγαζί είναι «γωνία», γιατί βρίσκεται στο σταυροδρόμι μιας μεγάλης αγοράς: εμπορευμάτων, μεταφορών, επικοινωνιών. Αυτό που συνέβη χθες, με την υπογραφή των συμφωνιών με τους Κινέζους, και σε πολλά δελτία ειδήσεων «έπαιξε» μετά τα καμώματα του Εφραίμ και του Αρσένιου (τόσο επαρχιώτες είμαστε) δεν είναι μια απλή ιστορία. Είναι ένα τμήμα ενός συνολικού σχεδίου που έχει ο Καραμανλής για τη χώρα από το 2004 με ένα και μοναδικό στόχο: να αυξήσει την αντικειμενική αξία του μαγαζιού τόσο ώστε να ανοίξουν οι δουλειές και να υπάρχει ψωμί για όλους. Κι επειδή οι φίλοι μας οι Αμερικανοί μόνο να ζητάνε ξέρουν, στραφήκαμε και αλλού: Ρωσία, Κίνα, Γαλλία, Γερμανία, αραβικό κόσμο. Από το 2006 που πήγε ο Καραμανλής στο Πεκίνο μέχρι σήμερα περάσαμε από σαράντα κύματα. Ο,τι συνέβη αποτελεί προσωπική δικαίωση του πρωθυπουργού, που εργάστηκε για τη συμφωνία, αλλά και του αποσυνάγωγου Βουλγαράκη, που «ξεκόλλησε» τις διαπραγματεύσεις. Η παραχώρηση των λιμανιών στους Κινέζους σε συνδυασμό με το άνοιγμα των ελληνορωσικών αγωγών αερίου, τη συμμαχία με τους Γερμανούς στον ΟΤΕ, μαζί με την ολοκλήρωση της Εγνατίας οδού και του Διεθνούς Πανεπιστημίου στο Βορρά, θα αναβαθμίσουν την Ελλάδα σε μητροπολιτική χώρα της περιοχής. Οι δρόμοι, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, οι αγωγοί, τα πανεπιστήμια δεν είναι όμως άψυχα αντικείμενα. Σε αυτά εργάζονται άνθρωποι, πωλούνται εμπορεύματα και διακινείται χρήμα. Κι όταν αυτό συμβαίνει, πέφτει η ανεργία και αυξάνονται τα έσοδα. Ο Καραμανλής, λοιπόν, που μόνο εκείνος γνωρίζει τι κόστος, προσωπικό και πολιτικό, έχει πληρώσει στο παρασκήνιο από τους Αμερικανούς για την αποκοτιά του να προσεγγίσει τις νέες υπερδυνάμεις, ξέρει πού θέλει να πάει τη χώρα. Γι’ αυτό πιστεύει ότι θα γυρίσει το εσωτερικό παιχνίδι. Αυτό που δεν έχει καταφέρει να βρει, για την ώρα, είναι μία λέξη για να περιγράψει αυτή τη νέα Μεγάλη Ιδέα, ώστε να την καταλάβει και ο τελευταίος Ελληνας...