Πολιτικό πλαίσιο και μηδενιστική βία <<Γιάννης Λούλης>>

Σε κρίσιμες ώρες δεν χωράει η αναζήτηση κομματικών κερδών ούτε χωρούν επιλογές και τοποθετήσεις που ρίχνουν λάδι στη φωτιά.
Ο χώρος της πολιτικής και η κυβέρνηση βρέθηκαν αντιμέτωποι με ένα πρωτοφανές κύμα τυφλής βίας. Η βία αυτή είχε εκδηλωθεί, σε μικρότερη κλίμακα αλλά με σαφή χαρακτηριστικά, και στο παρελθόν. Το φαινόμενο, στα κεντρικά του χαρακτηριστικά, ήταν «μαζί μας» από καιρό.

Απλώς τώρα είχαμε την αφορμή για την έκρηξη. Ο σκληρός πυρήνας μιας μικρής μηδενιστικής ομάδας (οι λεγόμενοι «κουκουλοφόροι») ήταν ο κεντρικός κορμός των καταστροφών. Ομως η τραγωδία του θανάτου του μαθητή από πυροβολισμό αστυνομικού είναι προφανές πως κινητοποίησε μια ευρύτερη περιφέρεια αντιδράσεων από άτομα (νεαρής ηλικίας) που ακολούθησαν το σκληρό πυρήνα.

Τα βαθύτερα αίτια της βίας και του σχηματισμού του σκληρού πυρήνα που την εκφράζει δεν είναι εύκολο να προσδιοριστούν. Και ο καθένας από εμάς διατυπώνει την εν πολλοίς αυθαίρετη θεωρία του. Ενα πάντως είναι σίγουρο: η ακραία αυτή μειοψηφία απορρίπτει ένα συνολικό «τρόπο ζωής». Το χειρότερο είναι πως αυτή δεν προτείνει κάποιο εναλλακτικό πρότυπο. Επιχειρεί μόνο να καταστρέψει το υπάρχον πλαίσιο. Αδιαφορώντας πλήρως αν τα θύματα της δράσης της είναι αθώοι πολίτες που προσπαθούν απλώς να βελτιώσουν τη ζωή τους.

Ασφαλώς το υπάρχον πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό πλαίσιο έχει αδυναμίες. Και ο καθένας μπορεί να οργίζεται με τις αδυναμίες που τον ενοχλούν περισσότερο. Η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών, πάντως, δεν επιθυμεί ολοκληρωτική ανατροπή του πλαισίου, αλλά διορθωτικές κινήσεις. Οσον αφορά τα κόμματα που επιδιώκουν τη ριζική αλλαγή, αυτά προτείνουν ένα εναλλακτικό πλαίσιο που διεκδικούν ειρηνικά και δημοκρατικά. Αρα η «κατανόηση» των βιαιοτήτων μέσα από μια υφέρπουσα ανοχή έναντι των κινήτρων των δραστών έχει ένα μόνο αποτέλεσμα: οδηγεί ουσιαστικά στην ανοχή απέναντι στις μηδενιστικές αντιλήψεις και τις δράσεις που προκύπτουν από τις αντιλήψεις αυτές!

Ετσι, όταν ηγέτης κόμματος αποκαλεί «ταλαίπωρους» τους κουκουλοφόρους, στην ουσία κάνει εκείνο ακριβώς που περιέγραψε με ευθύτητα η γραμματέας του ΚΚΕ: «Χαϊδεύει τα αφτιά τους». Διότι οι μόνοι πραγματικοί «ταλαίπωροι» είναι τα αθώα θύματα της βίας των κουκουλοφόρων. Οχι προφανώς οι ίδιοι οι δράστες.

Απέναντι στη βία αυτή (και παρά τις όποιες αδυναμίες του υπάρχοντος πολιτικού πλαισίου) η Αστυνομία δεν έχει να επιλέξει ανάμεσα σε «αμυντική» ή «επιθετική» στάση. Η Αστυνομία οφείλει απλώς να είναι αποτελεσματική. Προστατεύοντας τους πολίτες.

Βεβαίως, η Αστυνομία επί χρόνια δεν έχει εκσυγχρονιστεί. Γι’ αυτό είναι σπασμωδικά υπέρμετρα επιθετική (όπως με τον παράλογο πυροβολισμό κατά του τραγικού μαθητή) ή υπέρμετρα εξ αποστάσεως ανεκτική όταν πρέπει να είναι αποφασιστική. Αυτή την αποφασιστικότητα έδειξε άλλωστε στη δεύτερη φάση των επεισοδίων.

Αρα ο εκσυγχρονισμός της πρέπει ν’ αντιμετωπιστεί από την Πολιτεία στρατηγικά, δηλαδή συγκροτημένα και σε βάθος χρόνου. Και εδώ τα βήματα προόδου είναι ελάχιστα. Κανείς δεν αρνείται πως η αναζήτηση των αιτίων της βίας είναι ένα ζητούμενο. Τούτο όμως δεν ακυρώνει την ανάγκη αποτελεσματικής προστασίας των πολιτών και των περιουσιών τους.

Τέλος, η προστασία των πολιτών απαιτεί τη μέγιστη ενότητα των πολιτικών δυνάμεων απέναντι στη βία. Σε κρίσιμες ώρες δεν χωράει η αναζήτηση κομματικών κερδών ούτε χωρούν επιλογές και τοποθετήσεις που ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Αλλά, εάν υπήρχε η ενότητα αυτή, δεν θα φτάναμε στην κατάσταση εθισμού στη μηδενιστική βία. Μέχρι βεβαίως να γίνει η έκρηξη.