Στην ευχή του Θεού << Μανόλης Κοττάκης >>

Καλά έκανε ο πρωθυπουργός και εξήγγειλε διάλογο από μηδενική βάση για τις Πανελλαδικές Εξετάσεις. Αριστα έπραξε που ζήτησε τη συνεννόηση της αντιπολίτευσης για τις αλλαγές που θα επιχειρηθούν. Σωστό είναι που έβαλε και χρονοδιαγράμματα. Ολα αυτά, όμως, τελούν υπό μία προϋπόθεση: να μην επαναλάβει τα λάθη του παρελθόντος. Της πρώτης τετραετίας. Οι κοινωνίες έχουν την απαίτηση από τις κυβερνήσεις να ρωτούν τη γνώμη τους σε κάθε μεγάλο θέμα μέσα από μια διαδικασία που σήμερα κομψά ονομάζουμε «δημόσια διαβούλευση». Πριν και πάνω από όλα όμως, οι δημοκρατικές κοινωνίες ζητούν από τις κυβερνήσεις κάτι πιο ουσιαστικό: να αποφασίζουν. Το ατέλειωτο κουβεντολόι είναι μια μέθοδος πολιτικής σύνθεσης απόψεων αλλά τελεί υπό μία αίρεση: προϋποθέτει την καλή πίστη μεταξύ των μερών που μετέχουν στο διάλογο. Δυστυχώς, τόσο η δεκατετράμηνη εμπειρία του διαλόγου για το νόμο-πλαίσιο όσο και οι τοποθετήσεις των πολιτικών αρχηγών στη συζήτηση της Παρασκευής μάς δείχνουν ότι η αντιπολίτευση ούτε είχε ποτέ ούτε θα αποκτήσει τώρα αληθινή διάθεση για συνεννόηση. Αντιθέτως, όλα αυτά τα χρόνια ασκείται με μεγάλη συνέπεια στο γνωστό σπορ «επί της διαδικασίας». Το ΚΚΕ λέει «όχι» για να μην κατηγορηθεί ως συνοδοιπόρος, ο Αλαβάνος ζητά να καταργηθεί νόμος της Βουλής των Ελλήνων για να κάτσει στο ίδιο τραπέζι με τον Καραμανλή, ενώ ο Γιώργος ακολουθεί τα γνωστά ήξεις αφήξεις. Και είμαι και δεν είμαι. Οταν όμως ο πρωθυπουργός τούς ζητά το πολύ απλό, να ορίσουν δηλαδή έναν εκπρόσωπό τους για να συσταθεί μία επιτροπή που θα μελετήσει το θέμα και εκείνοι το αρνούνται, τι νόημα έχει τότε ο μακροπρόθεσμος διάλογος από μηδενική βάση; Οταν βάζουν τις ελεγχόμενες συνδικαλιστικές ηγεσίες να λένε «δεν κατεβαίνουμε στο διάλογο» γιατί δήθεν είναι προσχηματικός, προς τι η ταλαιπωρία; Θα ήταν πιο ειλικρινές από όλους, αρχηγούς και συνδικαλιστές, να πουν «δεν έχουμε γνώμη για τα μεγάλα θέματα». Θα ήταν πιο ντόμπρο να πουν «δεν συζητάμε». Οχι να αραδιάζουν όρους και να ζητούν τον ουρανό με τα άστρα για να πράξουν το αυτονόητο, να συνομιλήσουν με τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση του τόπου. Επειδή όμως δεν βλέπω πουθενά στο βάθος του ορίζοντα ούτε ντομπροσύνη ούτε ειλικρίνεια, η κυβέρνηση οφείλει να τους προσπεράσει, να τους στείλει στην ευχή του Θεού, να κάνει διάλογο απευθείας με την κοινωνία των πολιτών και είτε να νομοθετήσει γρήγορα (αν δεν έχει σκοπό να κάνει εκλογές) είτε να θέσει την όποια πρότασή της υπ’ όψιν του ελληνικού λαού. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει.